Michel Joseph is onze senior van de maand mei 2024

Het feit dat de man uit de Herman Teirlincklaan in Kessel-Lo dagelijks verschillende keren de trap moet nemen van het gelijkvloers naar de eerste en tweede verdieping in zijn belle-etagewoning, zal daar zeker toe bijdragen. 'Soms neem ik die trap wel eens extra, zonder reden, gewoon om mijn fysieke conditie op peil te houden', aldus de kranige tachtiger. 

Een universitair diploma na 5 jaar avondonderwijs

Michel woont sinds 1969 in de rustige Herman Teirlincklaan, maar is afkomstig van Sint-Agatha-Berchem in de Brusselse regio. Hij is de middelste uit een kroostrijk gezin van in totaal 15 kinderen. 'De gemeente was in mijn jeugdjaren nog overwegend Vlaams', zo vertelt hij, 'maar heeft ondertussen een hele verandering ondergaan. Ik heb er tot mijn 28° gewoond. Geld om hogere studies te doen was er niet. Ik ben na mijn middelbaar gaan werken.' Op aanraden van zijn vader ging hij voor een job bij de overheid. 'Ik werkte na het middelbaar eerst voor een Nederlandse verzekeringsmaatschappij. Daar moest ik onder meer alle collega’s elke ochtend om 10 uur een glas melk geven. Na 13 dagen ben ik er weer vertrokken. Ik mocht beginnen werken als klerk bij de Commissie voor Openbare Onderstand (nu OCMW) van de stad Brussel. Na 3 maanden kon ik aan de slag als opsteller bij de stad Brussel. Tegelijkertijd begon ik een avondstudie aan het Hoger Instituut voor Bestuurs- en Handelswetenschappen waar ik na 5 jaar de graad van licentiaat in de bestuurswetenschappen haalde. Vijf jaar alle dagen van de week van 17.30 uur tot 21.30 uur les volgen na je gewone werk, het vroeg toch wel heel wat inspanning. Velen begonnen er aan, een groot aantal studenten haakte na enkele maanden dan ook af', aldus Michel. 

Een carrière die liep als een trein

Na het behalen van het universitaire diploma, slaagde hij voor het examen niveau 1 bij de Rijksadministratie. 'We mochten kiezen op welk ministerie we aan de slag wilden. Ik koos voor het toenmalige Ministerie van Verkeerswezen. Waarom? Mijn vader had me gezegd dat je daar verkeersvoordelen kreeg zoals gratis treinbiljetten en op termijn zelfs een vrijkaart 1e klasse', vertelt Michel. 'Ik heb in mijn leven heel wat kilometers met de trein afgelegd', gaat hij verder. 'Ik heb maar korte tijd een auto gehad, toen ik op zoek was naar een lief. Een auto was toen goedkoper dan een hotel', zegt hij met een ondeugend lachje. De carrière van Michel liep trouwens ook als een trein. Het begon allemaal op de Studiedienst van Verkeerswezen, om daarna op de Dienst Wegvervoer door te stomen tot de graad van Adviseur-Generaal. De laatste 6 jaar van zijn loopbaan was hij als Directeur-Generaal verantwoordelijk voor het Maritiem Vervoer. 'Ik heb mijn job altijd graag gedaan tot ik op mijn 65° met pensioen moest. Mijn functie hield onder meer in dat ik heel wat landen moest bezoeken om er afspraken te maken en bilaterale akkoorden af te sluiten. Bijna alle Europese landen kan ik afvinken. Ook in China, Japan, Taiwan, Mali en Sri Lanka ging ik onderhandelen toen ik verantwoordelijk was voor Maritiem Vervoer.'

Getrouwd met Godelieve en een nieuwbouwwoning in Kessel-Lo

Ondertussen was Michel in 1968 getrouwd met Godelieve. Zij was kinderverzorgster in een Brussels ziekenhuis maar stopte met werken toen ze huwden. Tijdens de zoektocht naar een woonst viel zijn oog op een advertentie voor nieuwbouwwoningen in Kessel-Lo. 'Omdat er nog geen metro bestond was ik van Sint-Agatha-Berchem waar ik woonde naar mijn werk in Brussel een uur onderweg om 5 kilometers af te leggen. Ik zocht in de treingids vanuit welke stations regelmatig treinen richting Brussel reden met een maximum reistijd van een half uur. Het station van Leuven voldeed zeker aan die eisen. En toen dan ook nog een woning te koop kwam in Kessel-Lo op een boogscheut van het station, was de beslissing snel genomen. We gingen in Kessel-Lo wonen.'

De straat waar Michel ging wonen was deel van een nieuwbouwproject. 'De nieuwkomers waren afkomstig uit Leuven maar ook van ver daarbuiten. Zo kregen we bijvoorbeeld mensen uit West-Vlaanderen als buren. Eenmaal er kinderen kwamen, leerden de wijkbewoners mekaar beter kennen. Het is hier nog steeds rustig en aangenaam wonen. Maar de velden die er vroeger waren en de koeien en paarden die naast onze woning stonden, dat is allemaal verdwenen. Een tweede tuin waar ik 25 jaar lang groenten en verschillende soorten fruit teelde, heb ik van de hand moeten doen. Het werd te zwaar', aldus Michel. 

1 dochter en 83 keer nonkel

Michel en Godelieve kregen 1 dochter. Spijtig genoeg is zij 14 jaar geleden overleden. Ondertussen is ook echtgenote Godelieve op sukkel geraakt. 'Ik heb haar een tijdje geleden met vergevorderde dementie moeten laten opnemen in een woonzorgcentrum. Ik ga zo vaak mogelijk op bezoek. Zij herkent mij nog en geniet van elk bezoek. Ook voor mij is dat telkens een intens moment', zo vertelt Michel. Die zet ook nog graag even in de kijker dat hij niet minder dan 83 keer nonkel is. Zijn broers en zussen zorgden voor 53 kinderen, de 10 broers en zussen van zijn vrouw waren goed voor 30 kinderen. 

Fervente wandelaars

Michel en Godelieve zijn altijd fervente wandelaars geweest. 'We hebben heel wat lange wandelingen gemaakt in onze eigen regio, maar ook in bijvoorbeeld aan zee, de Ardennen,  Luxemburg en de Eifel. Als we een tiental dagen op verlof gingen, werd alle dagen een tocht van een dertigtal kilometer afgestapt. Telkens gingen we met de trein naar onze vakantiebestemming. Mijn vrouw heeft één keer, tijdens onze huwelijksreis, het vliegtuig genomen. Daarna wilde ze nooit meer vliegen', zegt Michel. 'Ikzelf heb wel nog verschillende verre vliegreizen tijdens vakanties met de oud-studenten van het Hoger Instituut. Ik trok richting Indonesië, Thailand, India en Nepal, Egypte, Brazilië, de Verenigde Staten, ...', vervolgt Michel die er duidelijk goede herinneringen aan heeft overgehouden. 

Brussel in het klein

Ondertussen is het fysiek allemaal wat moeilijker geworden. De jaren wegen en er kwam zelfs een hartoperatie aan te pas. 'Ik ben ondertussen weer gestart met wandelen', aldus een kranige Michel. 'Vroeger stapte ik ongeveer 17 minuten van bij mij thuis tot aan het station van Leuven. Recent deed ik het in 22 minuten. Niet slecht hé! En het huis proper houden en eten maken, dat doe ik ook zelf.' Bovendien heeft Michel nog altijd recht op gratis tickets voor de trein waar hij ook graag van gebruik maakt. 'Met ex-collega’s spreken we dan af om in Brussel of Oostende iets te gaan eten. Maar ook in Leuven kan je lekker eten', benadrukt Michel. 'Ik heb alle restaurants aan het station en de buurt van de Grote Markt wel eens geprobeerd. Toen mijn vrouw nog thuis was trokken we minstens twee keer per week naar de stad om er iets te eten. Leuven moet écht niet onderdoen voor Brussel. In feite is Leuven zo’n beetje Brussel in het klein', besluit Michel.