Maria "Mieke" Plessers is onze senior van de maand april 2024

Haar ganse professionele loopbaan werkte Mieke als verpleegster met hart en ziel in het operatiekwartier van het Leuvense universitaire ziekenhuis. Daar leerde ze haar man Frans Cuypers kennen. Toen hij in april 2022 onverwachts overleed, verkocht Mieke binnen de paar weken hun huis in Holsbeek en verhuisde ze naar een flat op de tweede verdieping in het woonzorgcentrum Annuntiaten op de site van het Heilig Hart in Heverlee. Enkel de vele herinneringen en een paar foto’s nam ze mee. 

Hechte band

Mieke studeerde als Limburgse verpleegkunde A1 in Hasselt. Ze wilde absoluut operaties doen. Ze kon haar droom waarmaken in het toenmalige St-Rafaëlziekenhuis. Toen ze daar in het operatiekwartier Frans Cuypers uit Holsbeek tegen het lijf liep, sloeg de vlam over. Frans is een bekende figuur in ziekenhuismiddens. Jarenlang werkte hij op spoed én gaf hij les aan verpleegkundigen in opleiding. Frans en Mieke trouwden, kregen 3 zonen en 8 kleinkinderen. 'De band met kinderen en kleinkinderen is hecht', aldus Mieke. 'Zolang Frans leefde kwamen we elk jaar allemaal samen in het huis in Holsbeek om Kerstmis te vieren. De hele bende. En nu organiseer ik ieder jaar tijdens het Allerheiligenverlof een weekje weg met zijn allen. De uitstap voor november dit jaar is al geboekt', zo vertelt onze senior enthousiast. 

Actief en sociaal bewogen

Mieke is altijd, net als echtgenoot Frans, zeer actief en sociaal bewogen geweest. Met een job als verpleegster moet je wel enigszins idealistisch zijn ingesteld. 'Het was hard werken, overuren kenden we niet, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om van job te veranderen. Na enkele jaren ging ik wel deeltijds werken. In totaal werkte ik 37 jaar in het operatiekwartier, eerst in St-Rafaël, later op Gasthuisberg waar alles veel moderner en ruimer was. Er was een goede band tussen alle medewerkers. Je moest blindelings op mekaar kunnen vertrouwen', aldus Mieke. 

Jarenlang organiseerde Mieke samen met haar man en andere vrijwilligers rondleidingen en lezingen in het voormalige kankerinstituut op St-Rafaël, waar verschillende kamers werden ingericht als museumruimten. Het museum, dat de deuren opende in 2010,  kreeg de naam Histaruz. De erfgoedcollectie gaf een overzicht van bijna 100 jaar Leuvense gezondheidszorg. 'De bezoeker kreeg er een oude verloskamer te zien, een tandartsenkabinet, een apotheek vol oude flesjes en kruiden, … Heel wat scholen kwamen op bezoek, maar ook proffen en chirurgen van de huidige generatie wilden wel eens zien hoe het er vroeger aan toe ging. In 2020 moest het museum de deuren sluiten door Covid. Later moest het gebouw worden ontruimd voor de bouw van de Hertogensite', zo vertelt Mieke met spijt. De duizenden voorwerpen, instrumenten, apparaten en boeken zijn ondertussen veilig opgeborgen in een opslagplaats, maar het is de bedoeling dat ze op termijn weer toegankelijk worden voor het grote publiek. 

Naast het werk in het ziekenhuis staken Mieke en haar man ook nog een handje toe als vrijwilliger bij het OCMW van Holsbeek, onder andere bij het vervoer van minder mobiele personen naar ziekenhuis, dokter of tandarts. Verder hielden ze de cafetaria van het plaatselijke rusthuis mee open. Daarmee moesten ze noodgedwongen stoppen toen Corona het land lam legde. 

Toen ze beiden op hun 58° op pensioen gingen,  engageerden ze zich bij Samana, een vereniging die vakanties organiseert voor mensen met beperkingen of chronische ziekten. 'Minstens 5 keer per jaar begeleidden we groepen in zowel binnen- als buitenland. We stonden in voor medische zorg, maar organiseerden ook ontspanningsmomenten zoals avondkwissen. Dat hebben we gedaan tot we 70 werden.'

Graag op uitstap

Ook privé werden regelmatig uitstappen gemaakt. Uiteraard stond ook Leuven op het programma. 'We hebben er heel wat restaurants uitgeprobeerd. Tijdens de zomermaanden mochten de Beleuvenissen niet ontbreken, zeker de editie met de cocktails niet', aldus levensgenieter Mieke. 'Hapje Tapje daarentegen vond ik veel te druk.'

Mieke gaat nog steeds graag op uitstap, vooral samen met haar goede vriendin Bea, net als zij een verpleegkundige op rust én vroeger vrijwilligster bij Samana. Bea woont trouwens ook in een serviceflat bij de Annuntiaten. 'We rijden beiden nog met de auto waardoor we zeer mobiel zijn. Na het overlijden van mijn man is de band met Bea nog hechter geworden. Er zijn uitstappen en reisjes onder meer naar Nederland, Luxemburg, Zwitserland. Verder houden we op dinsdag samen de cafetaria open en als iemand die minder mobiel is hulp nodig heeft, willen we graag helpen. Ook eten doen we meestal samen. Koken doen we zelf, ieder om beurten', zo vertelt Mieke. 

Geen tijd om zomaar lui in de zetel te liggen

Haar vriendin Bea die er ondertussen is komen bijzitten beaamt dat: 'Het is toch wel vooral Mieke die kookt hoor, omdat ze dat graag doet. Onder meer konijn zoals haar grootmoeder het haar leerde kan ze goed klaarmaken. Zoetzuur, een nachtje gemarineerd, met bessenconfituur, zonder pruimen. En ook het ontbijt op zondagmorgen daar genieten we samen van.' Bij gelegenheid wordt de elektrische barbecue op het terras, met mooi zicht op Heverlee, aangezet. Kinderen en kleinkinderen schuiven dan graag aan voor een aperitief en een hapje.

Mieke en haar vriendin Bea hebben in elk geval niet de intentie om het snel rustig aan te gaan doen. 'Actief blijven, bewegen, uitstapjes doen, met mensen praten en waar nodig een handje toesteken of hen helpen. Geen tijd om zomaar lui in de zetel te liggen', besluit Mieke het gesprek om ondertussen al haar jas aan te trekken om samen met Bea naar Ikea te gaan.